Menu

Dermatologia

Usuwanie znamion Kielce

Usuwanie znamion Kielce. Kiedy warto zdecydować się na usunięcie znamienia laserem, a kiedy wybrać inną metodę?

, , ,

Laserowe usuwanie znamion  stało się jedną z najpopularniejszych metod w dziedzinie dermatologii estetycznej i medycyny. Dzięki precyzyjnej technologii, zabieg ten umożliwia usunięcie różnorodnych zmian skórnych w sposób szybki i często bezpieczny. Mimo to, nie każda zmiana skórna kwalifikuje się do usunięcia laserowego, a nie każdy pacjent powinien korzystać z tej metody. Zrozumienie, kiedy laserowe usuwanie znamion Kielce jest najlepszym rozwiązaniem, a kiedy warto wybrać inne metody, takie jak chirurgia tradycyjna, krioterapia czy elektrokoagulacja, jest ważne do świadomego podejścia do własnego zdrowia i wyglądu.

Jak działa laserowe usuwanie znamion Kielce?

Laserowe usuwanie znamion Kielce polega na skierowaniu wysokoenergetycznego światła laserowego na zmianę skórną. W zależności od użytego typu lasera, światło to jest absorbowane przez określone pigmenty w skórze, co prowadzi do selektywnego uszkodzenia komórek barwnikowych lub naczyń krwionośnych w znamieniu. Proces ten jest precyzyjny i pozwala na minimalizowanie uszkodzeń sąsiednich tkanek, co sprzyja szybszemu gojeniu się i mniejszemu ryzyku bliznowacenia.

Kiedy laserowe usuwanie znamion jest zalecane?

Laserowe usuwanie znamion Kielce zalecane jest w kilku sytuacjach, zwłaszcza wtedy, gdy zmiana skórna:

Jest niewielkich rozmiarów – Lasery są skuteczne w usuwaniu mniejszych znamion, szczególnie tych barwnikowych i naczyniowych. Dzięki precyzji, metoda ta jest idealna dla osób, które chcą pozbyć się niewielkich zmian estetycznych, takich jak przebarwienia, pieprzyki czy drobne znamiona naczyniowe.

Ma charakter powierzchowny – Lasery działają skuteczniej na zmiany skórne znajdujące się na powierzchni skóry. W przypadku głębszych znamion, laser może być mniej skuteczny lub wymagać większej liczby sesji, aby osiągnąć pożądany efekt.

Wymaga estetycznego rezultatu – Dla osób, które chcą uniknąć blizn lub widocznych śladów po zabiegu, laser jest często pierwszym wyborem, ponieważ minimalizuje ryzyko bliznowacenia, zwłaszcza jeśli zabieg przeprowadzany jest przez doświadczonego specjalistę.

Znajduje się w trudno dostępnych miejscach – Lasery oferują precyzyjną aplikację, co jest niezwykle pomocne w przypadku znamion zlokalizowanych na skomplikowanych lub delikatnych obszarach, takich jak twarz, szyja czy dekolt.

Kiedy warto rozważyć inne metody usuwania znamion?

Choć laserowe usuwanie znamion jest skuteczną i nowoczesną metodą, nie zawsze jest najlepszym wyborem. Istnieje kilka sytuacji, w których bardziej tradycyjne techniki, takie jak chirurgiczne usunięcie znamienia, mogą być bardziej odpowiednie.

Głębokie i duże znamiona – W przypadku większych zmian skórnych lub głęboko osadzonych znamion laser może nie być w stanie usunąć zmiany w całości. W takich przypadkach chirurgiczne usunięcie znamienia jest bardziej efektywne i pozwala na całkowite pozbycie się zmiany.

Zmiany podejrzane lub nowotworowe – Jeśli istnieje podejrzenie, że znamię może być złośliwe, np. czerniak, zaleca się chirurgiczne usunięcie, aby umożliwić pełne badanie histopatologiczne usuniętej tkanki. Laser nie daje takiej możliwości, co sprawia, że usuwanie znamion podejrzanych przy użyciu tej metody nie jest bezpieczne.

Pacjenci z ciemną karnacją – U osób o ciemniejszej skórze może wystąpić ryzyko przebarwień po zastosowaniu lasera. W takim przypadku lekarze często zalecają inne metody, aby uniknąć komplikacji związanych z nierównomiernym kolorytem skóry.

Znaczna ilość znamion – Gdy pacjent ma bardzo wiele znamion, np. na skutek zaburzeń pigmentacyjnych, laser może być zbyt kosztowny i czasochłonny. W takich przypadkach krioterapia lub elektrokoagulacja mogą być bardziej efektywnym rozwiązaniem.

Alternatywne metody usuwania znamion – co warto wiedzieć?

Warto znać różnice między różnymi technikami, aby dokonać świadomego wyboru:

Chirurgia tradycyjna – Jest to metoda zalecana w przypadku dużych, głębokich lub podejrzanych zmian. Pozwala na pełne usunięcie znamienia, a także na jego badanie. Blizny po chirurgii są często większe niż po laserze, ale metoda ta daje pewność co do pełnego usunięcia zmiany.

Krioterapia – Metoda polega na zamrażaniu zmian skórnych za pomocą ciekłego azotu. Jest skuteczna dla zmian powierzchownych i mniej złożonych, jednak może pozostawiać blizny lub przebarwienia. Stosowana głównie na zmiany łagodne, takie jak brodawki.

Elektrokoagulacja – Technika polegająca na wypalaniu zmian skórnych za pomocą prądu elektrycznego. Jest skuteczna przy usuwaniu brodawek i niewielkich znamion. Może jednak wiązać się z większym ryzykiem powstawania blizn niż laser.

Podsumowanie – jak wybrać właściwą metodę usunięcia znamienia?

Wybór metody usunięcia znamienia zależy od kilku czynników: rodzaju i wielkości zmiany, lokalizacji, osobistych preferencji pacjenta oraz zaleceń lekarza. Laser jest wygodnym i nowoczesnym rozwiązaniem, które sprawdza się w przypadku mniejszych, powierzchownych zmian. Chirurgia tradycyjna jest jednak nieodzowna w przypadku głębokich, podejrzanych znamion oraz w sytuacjach, gdy istotne jest zbadanie zmiany. Warto skonsultować się z dermatologiem Kielce, aby wybrać metodę, która będzie nie tylko skuteczna, ale także najbezpieczniejsza dla zdrowia.

Czerwone pieprzyki

Czerwone pieprzyki na ciele – zagadka estetyki czy powód do zmartwień?

Czerwone pieprzyki, znane również jako naczyniaki starcze lub punkty rubinowe, stanowią powszechnie spotykaną łagodną zmianę skórną. Pojawiają się one na ciele w postaci małych, czerwonych kropek, które choć zazwyczaj niegroźne, mogą budzić pewne obawy, zwłaszcza gdy zmieniają swoje cechy lub pojawiają się w większej liczbie.

Czym są czerwone pieprzyki?

Czerwone pieprzyki to efekt poszerzenia, rozrostu lub drobnych uszkodzeń naczyń krwionośnych skóry. Zazwyczaj występują pojedynczo, chociaż mogą też tworzyć się w grupach, szczególnie na plecach czy brzuchu. Charakteryzują się niewielką wypukłością i zazwyczaj mają średnicę nieprzekraczającą kilku milimetrów. Ich odcień może różnić się od intensywnego czerwonego do delikatnie fioletowego lub różowego.

Przyczyny powstawania czerwonych pieprzyków

Istnieje kilka czynników, które mogą sprzyjać pojawianiu się czerwonych pieprzyków na skórze. Należą do nich m.in. predyspozycje genetyczne, proces starzenia się skóry, zmiany hormonalne czy choroby osłabiające naczynia krwionośne. Ponadto, nadmierne narażenie na promieniowanie słoneczne, nieprawidłowa dieta czy używki mogą także mieć wpływ na ich powstawanie.

Czerwone pieprzyki – kiedy warto udać się do dermatologa?

Chociaż większość czerwonych pieprzyków nie stanowi zagrożenia dla zdrowia, w niektórych przypadkach zaleca się skonsultowanie się z dermatologiem. Warto zwrócić się o pomoc medyczną, jeśli zauważysz zmiany w wielkości, kształcie, kolorze pieprzyków, bądź jeśli będą one powodować dyskomfort, takie jak swędzenie czy krwawienie. Gwałtowne zwiększenie się ich liczby lub pojawienie się innych niepokojących objawów również stanowi powód do wizyty u specjalisty.

Czy czerwone pieprzyki wymagają leczenia?

W większości przypadków czerwone pieprzyki nie wymagają interwencji medycznej, ponieważ są to łagodne zmiany skórne. Niemniej jednak, jeśli powodują one dyskomfort lub są uciążliwe estetycznie, można je usunąć. Wizyta u dermatologa pozwoli na dokładną ocenę i ustalenie odpowiedniego postępowania.

 

Podsumowując, czerwone pieprzyki, choć zazwyczaj nieszkodliwe, mogą czasem wymagać uwagi specjalisty. Dbając o swoją skórę i reagując na ewentualne zmiany, możemy zachować jej zdrowy i piękny wygląd.

Jak skutecznie usunąć pieprzyki z twarzy i ciała: chirurgicznie czy laserowo?

Jak skutecznie usunąć pieprzyki z twarzy i ciała: chirurgicznie czy laserowo?

, ,

W obliczu rosnącej świadomości zdrowia skóry, coraz więcej osób zastanawia się nad bezpiecznymi i skutecznymi metodami usuwania pieprzyków, zarówno z twarzy, jak i z całego ciała. Choć znamiona barwnikowe zazwyczaj są łagodne, mogą one powodować niepokój lub dyskomfort u pacjentów, dlatego warto rozważyć ich usunięcie. Dowiedz się, jakie są metody usuwania pieprzyków i dlaczego zwykle zaleca się ich chirurgiczne wycinanie.

Co to są pieprzyki?

Pieprzyki, nazywane również znamionami barwnikowymi, to niewielkie, zazwyczaj ciemne plamy na skórze, wynikające z nagromadzenia komórek zawierających pigment – melanocytów, czyli komórek barwnikowych. Większość pieprzyków jest łagodna i nie stanowi zagrożenia dla zdrowia, jednak istnieje ryzyko, że niektóre z nich mogą przekształcić się w nowotwory złośliwe, takie jak czerniak, który jest uznawany za najbardziej niebezpieczny typ raka skóry. Dlatego zaleca się regularną kontrolę wyglądu pieprzyków oraz ich monitorowanie przez specjalistę. Dermatolog może przeprowadzić badanie za pomocą dermatoskopu, który umożliwia dokładną ocenę charakteru zmiany i podejmowanie decyzji dotyczących dalszego postępowania.

W jakich sytuacjach warto skonsultować się z lekarzem?

Chociaż większość pieprzyków jest łagodna, warto być czujnym na ewentualne zmiany, które mogą świadczyć o nieprawidłowościach. Metoda ABCDE (Asymetria, Brzegi, Kolor, Średnica, Ewolucja) jest przydatnym narzędziem we wczesnym wykrywaniu potencjalnie niebezpiecznych zmian w pieprzykach. Jeśli zauważysz jakiekolwiek niepokojące objawy, takie jak zmiany kształtu, koloru lub krwawienie, należy jak najszybciej skonsultować się ze specjalistą.

Kiedy należy rozważyć usunięcie pieprzyka z twarzy lub ciała?

Decyzja o usunięciu pieprzyka może być podjęta z różnych powodów, obejmujących kwestie estetyczne, ryzyko urazu, a przede wszystkim troskę o zdrowie. Usunięcie znamion zalecane jest głównie w przypadku wykrycia nieprawidłowości podczas badania dermatoskopowego, wskazujących na potencjalne ryzyko zmiany nowotworowej. Po wycięciu takiego pieprzyka niezbędne jest przeprowadzenie badania histopatologicznego, które będzie nadrzędne dla dalszego postępowania, opartego na wynikach analizy.

Usuwanie znamion może być również rozważane, gdy jej lokalizacja lub rozmiar przyczyniają się do dyskomfortu pacjenta, stanowiąc defekt estetyczny (np. duże pieprzyki na widocznych obszarach twarzy ) lub stwarzają ryzyko urazu (np. łatwe do uszkodzenia pieprzyki).

Metody usuwania pieprzyków

Istnieje kilka metod usuwania zmian skórnych, jednak w przypadku pieprzyków zalecane jest chirurgiczne wycinanie wraz z marginesem otaczającej go zdrowej tkanki skórnej. Procedura chirurgicznego usuwania pieprzyka umożliwia pobranie próbki do badania histopatologicznego, dlatego jest to preferowana metoda usuwania takich zmian. Z tego powodu nie zaleca się usuwania pieprzyków laserowo, gdzie wykorzystuje się wiązkę światła laserowego do odparowania lub zmniejszenia zmiany skórnej. Natomiast inne, niepodejrzane zmiany skórne (np. włókniaki, tłuszczaki, kępki żółte, czy brodawki łojotokowe) mogą być skutecznie usuwane za pomocą lasera CO2.

Procedura usuwania pieprzyków

Chirurgiczne usunięcie znamion nie jest skomplikowanym zabiegiem i przeprowadza się je zwykle w znieczuleniu miejscowym, w warunkach ambulatoryjnych. Przed zabiegiem pacjent przechodzi konsultację lekarską i badanie dermatoskopowe, w trakcie którego dermatolog przeprowadza wywiad i dokładną ocenę znamion. Pieprzyk jest usuwany z marginesem zdrowej tkanki, a pobrany materiał jest kierowany na badanie histopatologiczne. Po zabiegu, w miejscu usuniętego znamienia, zakłada się szwy, które usuwa się zwykle po 1-2 tygodniach, w zależności od procesu gojenia u danego pacjenta.

Czy po usunięciu pieprzyka na twarzy powstaje blizna?

Chirurgiczne usunięcie pieprzyka z twarzy lub ciała, zwłaszcza gdy wymaga głębszego nacięcia i usunięcia większej ilości tkanki, może skutkować trwałym śladem w postaci blizny. Jednakże dzięki nowoczesnym technikom chirurgicznym oraz zastosowaniu precyzyjnych narzędzi, lekarze są w stanie zminimalizować jej rozmiar i wpływ na wygląd skóry. Ostateczny rezultat zależy również od procesu gojenia, który może być wspierany poprzez odpowiednią pielęgnację, stosowanie zalecanych kremów i maści oraz unikanie ekspozycji na promieniowanie UV. Dodatkowo, w przypadku braku przeciwwskazań, pacjent może skorzystać z zabiegów laserowych zmniejszających widoczność blizn.

 

Należy jednak pamiętać, że usunięcie pieprzyka na twarzy (lub ciele) może być konieczne dla zachowania zdrowia, a czasem nawet życia. Dlatego jeśli istnieją wskazania medyczne do zabiegu chirurgicznego, nie warto ryzykować, odkładając jego termin lub wybierając inne metody usuwania znamion.

Jak pielęgnować tłustą skórę

Jak pielęgnować tłustą skórę?

Krótki przewodnik okiem dermatologa.

 

  1. Pamiętaj o myciu skóry twarzy rano i wieczorem oraz po wysiłku fizycznym.
    1. Używaj delikatnych pieniących preparatów do mycia skóry. Zwracaj uwagę, aby miały oznaczenia: „niekomedogenny” / „nie powoduje powstawania zaskórników” / „nie zawiera olejów”.
    2. Unikaj preparatów myjących na bazie alkoholu lub olejów.
  1. Nawilżaj skórę każdego dnia. Mimo tendencji do przetłuszczania, Twoja skóra nadal potrzebuje nawilżenia.
    1. Jeśli skóra będzie przesuszona, wówczas może produkować więcej łoju, aby zmniejszyć utratę wody z naskórka. Dlatego stosowanie kremów nawilżających może przyczynić się do zmniejszenia łojotoku.
  1. Stosuj filtry przeciwsłoneczne każdego dnia – minimum SPF 30.
    1. Wybieraj preparaty zawierające dwutlenek cynku i/lub dwutlenek tytanu.
    2. Możesz również wybrać preparat 2w1 – czyli krem nawilżający z filtrem – pozwoli to na zaoszczędzenie czasu podczas porannej pielęgnacji.
  1. Jeżeli używasz fluidów koloryzujących, podkładów – wybieraj te, które nie zawierają olejów, a ich bazą jest woda. W wyborze kosmetyków możesz wspomagać się poszukując określeń „matujący”, „niekomedogenny”.
  1. Korzystaj z bibułek matujących w ciągu dnia.
  1. Nigdy nie zasypiaj w makijażu.
  1. Unikaj dotykania twarzy w ciągu dnia.
    1. Dotykanie i pocieranie skóry nasila produkcję łoju.
    2. Przez dotykanie twarzy rękami możemy przenosić zanieczyszczenia i bakterie.
Czy promieniowanie słoneczne jest szkodliwe

Czy promieniowanie słoneczne jest szkodliwe?

, , , ,

Światło słoneczne jest niewątpliwie jednym z podstawowych elementów warunkujących życie na Ziemi. Umożliwia roślinom fotosyntezę – dzięki czemu powstaje tlen oraz materia organiczna. Słońce sprawia że temperatura sprzyja rozwojowi organizmów żywych, wyznacza również rytmy dobowe i pory roku. 

 

Jaki wpływ na nasz organizm ma słońce?

Dla ludzi promieniowanie słoneczne jest konieczne do syntezy witaminy D w organizmie, potrzebnej do właściwego rozwoju kości, prawidłowego działania układu odpornościowego, regeneracji skóry i regulacji wielu procesów komórkowych.  

Światło słoneczne także wpływa pozytywnie na nasz nastrój, zwiększa aktywność, reguluje metabolizm i wydzielanie hormonów.

Są to pozytywne aspekty działania ultrafioletu, podczas gdy do tych szkodliwych, szczególnie dla skóry, zalicza się:

  • oparzenia słoneczne,
  • fotostarzenie (photoageing)
  • nowotwory skóry.

 

Czym właściwie jest światło słoneczne?

Światło docierające do Ziemi ze Słońca jest falą elektromagnetyczną, obejmującą określony zakres długości fal. W jego skład wchodzi:

  • promieniowanie podczerwone – czyli cieplne – ok. 40%,
  • światło widzialne – 50%,
  • ultrafiolet – czyli promieniowanie UV – 10%.

W spektrum ultrafioletu wyróżnia się trzy główne jego części, które różnią się właściwościami i swoim wpływem na naszą skórę.

  • UVC – jest w pełni wychwytywane przez warstwę ozonową i nie dociera do powierzchni Ziemi. Ma zastosowanie w niektórych lampach bakteriobójczych, gdyż uszkadza komórki.

 

  • UVB – stanowi jedynie 5% promieniowania UV docierającego do powierzchni Ziemi. Bez wątpienia jest to najbardziej aktywna biologicznie część ultrafioletu:
    • odpowiada za syntezę witaminy D,
    • wywołuje opaleniznę,
    • wywołuje oparzenia słoneczne,
    • zmniejsza aktywność komórek odpornościowych w skórze – ze względu na to u niektórych osób po opalaniu dochodzi do rozwoju opryszczki;
    • indukuje zmiany w DNA, w związku z czym odpowiada za powstawanie nowotworów skóry.

 

  • UVA – to główna część promieniowania UV docierającego do Ziemi. Stanowi aż 95% ultrafioletu.
    • Penetruje w głąb skóry, aż do skóry właściwej,
    • Powoduje rogowacenie słoneczne
    • sprzyja powstawaniu w skórze reaktywnych form tlenu, które uszkadzają komórki.
    • Uszkadza włókna kolagenowe i elastyczne, z czego wynika utrata elastyczności skóry.
    • W największym stopniu odpowiada za proces fotostarzenia.
    • Ponieważ część promieniowania UVA posiada niektóre cechy charakterystyczne dla UVB, przy dużych dawkach może wywoływać rumień skóry i być przyczyną oparzeń.

 

Czy przebywając w odkrytym basenie trzeba stosować ochronę przeciwsłoneczną?

Godnym uwagi jest fakt, że promieniowanie UVB – mimo że jest zatrzymywane przez szyby okienne – łatwo przenika przez wodę i to na głębokość nawet 60 centymetrów. Dlatego przebywając nad wodą, należy szczególnie dbać o ochronę przeciwsłoneczną. Niewątpliwie szczególną rolę będą tutaj odgrywać preparaty o wysokiej wodoodporności.

 

Czy szyby w oknach chronią nas przed ultrafioletem?

Z kolei promieniowanie UVA przenika przez szyby okienne – w związku z tym, jeżeli chcemy zminimalizować fotostarzenie, pamiętajmy o stosowaniu filtrów UVA również na czas podróży samochodem, czy w nasłonecznionych pomieszczeniach. 

 

Czy zimą trzeba stosować filtry przeciwsłoneczne?

Bezsprzecznie istotne dla ekspozycji naszej skóry na ultrafiolet jest otoczenie w jakim się znajdujemy. Nawet stosując ochronę w postaci kapelusza z rondem, nadal padają na nas fale odbite od podłoża, czy ścian budynków. Odbijanie światła jest szczególnie wysokie w przypadku jasnych powierzchni, szczególnie śniegu, bo stanowi aż 85% padających promieni. Stosowanie filtrów SPF zimą ma więc swoje uzasadnienie.   

 

Czy stosowanie filtrów przeciwsłonecznych sprawia, że brakuje nam witaminy D?

Jeden z etapów wytwarzania witaminy D zachodzi w skórze pod wpływem promieniowania UVB. Forma wytwarzana w skórze jest nieaktywna biologicznie, podobnie jak większość preparatów tej witaminy dostępnych w aptekach w formie doustnej. Dopiero po zajściu przemian w wątrobie i nerkach powstaje aktywna postać tej witaminy.

Szacuje się, że codzienna krótka ekspozycja twarzy i kończyn górnych na promieniowanie UVB, powoduje wytworzenie ok. 200 jednostek międzynarodowych (IU) witaminy D. Jednocześnie trudno jest oszacować czas trwania ekspozycji na słońce w różnych szerokościach geograficznych oraz różnych porach roku, która zapewniłaby wytworzenie odpowiedniej ilości witaminy D.

W krajach położonych na północnej półkuli, ekspozycja na promieniowanie UVB jest jednak zbyt niska do syntezy wystarczającej ilości witaminy D, szczególnie w okresach roku po latem. Dlatego zaleca się jej suplementację doustną.

Stosowanie filtrów może zmniejszyć skórną syntezę witaminy D. Biorąc jednak pod uwagę ilość ciepłych miesięcy w roku, a także możliwość ekspozycji na słońce w godzinach okołopołudniowych, kiedy większość populacji pracuje – bardziej racjonalną metodą uzupełnienia tej witaminy w organizmie jest jej suplementacja doustna.

Nie bez znaczenia jest również fakt, że ekspozycja na słońce bez zabezpieczenia filtrem SPF, sprawia, że ryzykujemy rozwojem nowotworów skóry w przyszłości, oraz przyspieszamy proces starzenia się skóry.

Podsumowując – dbajmy o zdrowie i bezpieczeństwo naszej skóry, a witaminę D uzupełniajmy, stosując odpowiednie preparaty doustne, w rekomendowanej dawce, która zależy od wieku, masy ciała, ewentualnych schorzeń współistniejących, bądź stanu zdrowia.

Jak uniknąć zaostrzenia trądziku na i po wakacjach

Jak uniknąć zaostrzenia trądziku na i po wakacjach?

,

Trądzik pospolity jest bardzo częstą przypadłością, szczególnie w grupie nastolatków i młodych dorosłych.

Niestety, chyba wszyscy znamy sytuacje, kiedy to w najmniej oczekiwanym momencie, mimo względnego spokoju na naszej skórze – pojawia się on – wróg fotograficznych pamiątek z wakacji – pryszcz!

Na pojawienie się niechcianego pryszcza na wakacjach składa się wiele czynników. Są to między innymi:

  • przesuszenie skóry pod wpływem słońca, co powoduje zwiększenie produkcji łoju;
  • zwiększona potliwość skóry spowodowana wysokimi temperaturami i aktywnością fizyczną;
  • zmiana środowiska – korzystanie z basenów, inna flora bakteryjna;
  • zmiana nawyków higienicznych – często w trakcie wakacji zmieniamy sposób pielęgnacji skóry.

Oto kilka sposobów na to, aby zmniejszyć ryzyko nasilenia zmian trądzikowych podczas wakacji oraz po powrocie z podróży:

  1. Zabierz ze sobą odpowiednie kosmetyki do pielęgnacji skóry.

Nie powierzaj dbania o skórę twarzy kosmetykom dostępnym w hotelu. Jest mało prawdopodobne, aby uniwersalne płyny do mycia lub pielęgnacji oferowane przez hotel, były równie dobre, jak ten który stosujesz z dobrym efektem w domu. Pamiętaj, że zawsze możesz zabrać małą objętość np. żelu do mycia w podróżnych buteleczkach.

Zabierz również krem nawilżający oraz ewentualne leki miejscowe zalecone przez dermatologa. Najlepszym rozwiązaniem będzie omówienie z lekarzem prowadzącym, czy i w jaki sposób stosować je podczas wakacji.

  1. Jeżeli nakładasz makijaż – zawsze pamiętaj o demakijażu przed snem.

Nie ma takiej możliwości, aby obudzić się rano we wczorajszym makijażu. Pamiętaj o tym!

  1. Nawilżaj skórę odpowiednimi dla niej kremami.

Ekspozycja na słońce sprawia, że nasza skóra staje się sucha. Pamiętaj o odpowiedniej podaży płynów, a także o stosowaniu kremu nawilżającego. Sucha skóra – to sygnał, że trzeba się chronić przed parowaniem. Gruczoły łojowe aktywują produkcję łoju, aby wytworzyć wodoodporną powłokę, która zmniejszy ucieczkę wody z naskórka. A to może powodować zaostrzanie trądzika.

 

  1. Stosuj właściwie dobrany preparat z filtrem przeciwsłonecznym.

Jeżeli zmagasz się z trądzikiem, postaw na filtry SPF dedykowane dla cery trądzikowej. Mają specjalnie opracowaną formułę, która zmniejsza świecenie skóry, a także nie powodują zapychania porów.

  1. Wybieraj kosmetyki z oznaczeniem „niekomedogenny” / „nie zawiera olejów” / „nie powoduje zatykania porów”.

 

  1. Osuszaj twarz i szyję z potu poprzez dotykanie ich czystą chusteczką lub ręcznikiem.

Unikaj pocierania skóry, gdyż powoduje to podrażnienia i może nasilać produkcję łoju.

Z kolei usuwanie nadmiaru potu ze skóry jest o tyle istotne, że pot wraz z łojem i bakteriami powodują zamykanie porów skórnych i mogą wywołać wysyp krost i zaskórników na naszej skórze.

  1. Pamiętaj o wypraniu materiałowych opasek, czapek z daszkiem, kapeluszy przed ich ponownym założeniem.

Zaschnięty pot ma działanie drażniące, jest też pożywką dla bakterii. Przed użyciem nakrycia głowy, zadbaj aby było czyste.

Trądzik różowaty – pielęgnacja i leczenie

Trądzik różowaty – pielęgnacja i leczenie

Jak dbać o skórę z trądzikiem różowatym?

W terapii i profilaktyce zaostrzeń trądziku różowatego bardzo istotne znaczenie ma:

  • unikanie czynników zaostrzających,
  • stosowanie filtrów SPF,
  • stronienie od przebywania w bardzo wysokich oraz bardzo niskich temperaturach (np. sauna, morsowanie),
  • a także identyfikacja i unikanie innych czynników, które nasilają rumień na twarzy.

Kolejnym istotnym krokiem w terapii jest właściwa pielęgnacja skóry. Przez właściwą pielęgnację rozumie się między innymi stosowanie odpowiednich preparatów myjących, kremów dostosowanych do potrzeb cery, pamięć o właściwej fotoprotekcji. Może się zdarzyć, że dobranie dobrze tolerowanego kremu do twarzy będzie wymagało wypróbowania różnych preparatów, gdyż nie ma uniwersalnych produktów, które są idealne dla każdej cery z problemem trądziku różowatego. Warto korzystać z próbek, aby przekonać się czy dany produkt jest dla naszej skóry odpowiedni, zanim zainwestujemy w pełnowartościowe opakowanie.

W badaniach naukowych wykazano, że stosowanie emolientów dwa razy dziennie zmniejsza nasilenie stanu zapalnego oraz odczucie pieczenia i kłucia skóry u pacjentów z trądzikiem różowatym. Zaleca się, aby przynajmniej raz w ciągu dnia umyć twarz, używając letniej wody z łagodnym preparatem myjącym. Warto również zaznaczyć, że należy zrezygnować z szorstkich myjek, szczotek do twarzy, czy ziarnistych peelingów.

Pianki, pudry oraz kremy są lepiej tolerowane, niż żele lub lotiony na bazie alkoholu. Ponadto należy wybierać kosmetyki o lekkiej konsystencji, które nie wymagają intensywnego pocierania podczas ich zmywania. Dobrą praktyką jest stosowanie kremów lub fluidów z zielonym pigmentem, które kamuflują rumień.

Fotoprotekcja natomiast zakłada:

  • codzienne stosowanie filtrów SPF minimum 30,
  • unikanie ekspozycji na słońce w godzinach największego natężenia promieniowania,
  • stosowanie ochronnej odzieży lub nakryć głowy
  • osoby z trądzikiem różowatym powinny również unikać korzystania z solarium.

Trądzik różowaty – jakie są metody leczenia?

Różne postacie trądziku różowatego, jak i różne ich stadia zaawansowania sprawiają, że wachlarz możliwości terapeutycznych tej przypadłości jest bardzo szeroki.

Jednocześnie, należy zaznaczyć, że wiele z tych metod ma ograniczoną skuteczność i wymaga regularności stosowania lub powtarzalnych terapii. Niektóre z dostępnych metod można ze sobą łączyć, aby uzyskać lepsze efekty. Niezmiennie – najważniejsze co można zrobić dla poprawy i podtrzymania efektów leczenia  – to stosowanie opisanych wyżej zasad pielęgnacji skóry.

W leczeniu trądziku różowatego mają zastosowanie poniższe leki oraz metody:

  1. Lasery naczyniowe oraz urządzenia IPL – stosuje się je w celu zmniejszenia nasilenia rumienia oraz zamknięcia poszerzonych naczyń. Ponadto, metody te zmniejszają nasilenie napadowego rumienia, wrażliwość skóry, uczucie pieczenia i kłucia oraz poprawiają strukturę skóry.
Trądzik różowaty - pielęgnacja i leczenie
  1. Leki miejscowe – mają szczególne zastosowanie w przypadku występowania zmian zapalnych – takich jak grudki, czy krosty. Mają też słabe działanie redukujące rumień. Zalicza się do nich:
    1. metronidazol
    2. kwas azelainowy
    3. iwermektynę
Trądzik po wakacjach
  1. Leki doustne – zwykle stosowane w zaostrzeniach choroby, kiedy proces zapalny jest nasilony. W tej grupie znajdują się przede wszystkim antybiotyki doustne z grupy tetracyklin. Jednakże w przypadku uporczywych, nawracających dolegliwości – można również włączyć terapię doustną izotretynoiną, nie będącą antybiotykiem, a pochodną witaminy A. Stosowanie izotretynoiny jest również wskazane w początkowej terapii zmian przerostowych.
LZS u dzieci

Łojotokowe zapalenie skóry u dzieci

Co to jest dziecięce łojotokowe zapalenie skóry?

Łojotokowe zapalenie skóry to dość częsta przypadłość, dotycząca najczęściej dzieci w wieku od 3 tygodnia do 12 miesiąca życia.

Jest to przewlekła lub nawrotowa, łagodna, zapalna choroba skóry.

Przyczyny tego stanu upatruje się w:

  • działaniu hormonów przekazanych przez łożysko od matki,
  • aktywacji własnego układu hormonalnego u dziecka
  • oraz kolonizacji skóry przez drożdżaki.

Jak objawia się łojotokowe zapalenie skóry u dziecka?

  • Najczęściej łojotokowe zapalenie skóry u dzieci objawia się pod postacią żółtawych łusek na skórze głowy, nazywanych ciemieniuchą.
  • Dodatkowo mogą pojawiać się również zaczerwienione złuszczające plamy, barwy różowo-łososiowej, w innych lokalizacjach.
  • W fałdach skóry zwykle nie występuje łuska, a zmiany mają “mokry” wygląd. Zdarza się, że zajęta jest okolica pod pieluszką.
  • Czasem zmianom skórnym może towarzyszyć świąd, ale nie jest to regułą.

Schorzenie nie zaburza rozwoju dziecka, nie powoduje problemów ze snem, czy przybieraniem na wadze. ŁZS dotyczy tylko skóry i nie wpływa na działanie przewodu pokarmowego. Zmiany skórne mogą okresowo nawracać lub zaostrzać się – na przykład po infekcjach lub po szczepieniach ochronnych.

Z jakimi innymi chorobami skóry można pomylić łojotokowe zapalenie skóry?

W różnicowaniu łojotokowego zapalenia skóry, należy wziąć pod uwagę:

  • atopowe zapalenie skóry,
  • pieluszkowe zapalenie skóry,
  • łuszczycę,
  • grzybicę,
  • inne, rzadziej występujące schorzenia.

Właściwe rozpoznanie pozwala na odpowiedni dobór leczenia i pielęgnacji skóry, aby dolegliwości jak najrzadziej nawracały.

Rozpoznanie łojotokowego zapalenia skóry stawia się na podstawie obrazu klinicznego – czyli typowego wyglądu zmian, ich lokalizacji i przebiegu. Dość typowe jest między innymi nasilanie się choroby po natłuszczaniu skóry.

Jeżeli diagnoza na podstawie obrazu klinicznego nie jest pewna – na przykład zmiany wykazują nietypowe cechy, wówczas może być konieczne wykonanie innych badań – między innymi biopsji skóry.

Jak pielęgnować skórę dziecka z tendencją do łojotokowego zapalenia skóry?

W łojotokowym zapaleniu skóry istotne jest unikanie natłuszczania skóry, gdyż może to nasilać dolegliwości. Czasem konieczne jest włączenie leków, zwykle miejscowych, w postaci szamponów, lotionów, zawiesin bądź kremów.

W przypadku ciemieniuchy – sprawdzają się preparaty keratolityczne oraz przeciwgrzybicze. Przed kąpielą można nałożyć preparat zmiękczający łuskę, a następnie łuskę wyczesać szczotką z miękkim włosiem i umyć główkę dziecka. Jeśli zmiany są bardzo nasilone, lub uporczywe – pomocne będzie zastosowanie szamponu zawierającego substancje przeciwgrzybicze. W niektórych sytuacjach, lekarz może zalecić również zastosowanie miejscowo kremu lub płynu ze sterydem, dobranym odpowiednio do wieku dziecka i nasilenia zmian.

W przypadku zajęcia skóry – jeżeli nasilenie zmian jest niewielkie – wówczas można sięgnąć po preparaty osuszające, zawierające na przykład tlenek cynku. Preparaty takie stosujemy codziennie przez kilka dni, nakładając je cienką warstwą na zmiany skórne. Pomocne mogą być również preparaty przeciwgrzybicze. Czasem konieczne może się okazać krótkotrwałe zastosowanie miejscowych preparatów sterydowych lub inhibitorów kalcyneuryny.

Łojotokowe zapalenie skóry u dzieci

Łojotokowe zapalenie skóry u niemowląt jest zwykle schorzeniem samoograniczającym się, jednak ustępowanie zmian skórnych może zajmować dość długi czas – nawet kilka miesięcy.

Nadpotliwość

Przyczyny i leczenie nadpotliwości

, ,

Nadmierne pocenie się, to problem który coraz częściej jest zgłaszany przez Pacjentów w gabinecie dermatologicznym. Leczenie nadpotliwości u poszczególnych osób może różnić się, w zależności od nasilenia dolegliwości, a także ich umiejscowienia.

Kiedy mówimy o nadpotliwości?

Pot jest wydzielany przez gruczoły potowe głównie w celu ochłodzenia organizmu, aby zapobiegać jego przegrzaniu.

Nadpotliwość to stan, w którym wydzielana jest większa ilość potu, niż wynika z potrzeb fizjologicznej termoregulacji.

U ludzi wyróżnia się trzy rodzaje gruczołów potowych:

  • ekrynowe,
  • apokrynowe
  • oraz apoekrynowe.

Nadmierna aktywność tych pierwszych stanowi przyczynę nadpotliwości pierwotnej. Gruczoły ekrynowe mają za zadanie schładzać organizm, poprzez odparowanie potu z powierzchni skóry.

Prościej ujmując – gruczoły potowe ekrynowe to w pewnym sensie zraszacze, które włączają się kiedy termostat w mózgu da sygnał, że jest za ciepło.  Znajdują się na całej skórze, ale powierzchnia dłoniowa rąk, podeszwy stóp oraz okolice pachowe, są szczególnie bogato w nie zaopatrzone. Nie dziwi więc specjalnie fakt, że w przypadku nadpotliwości pierwotnej, największy kłopot pacjentom sprawiają właśnie te okolice. Dopóki „zraszacze” działają prawidłowo – w upale – wszystko jest jak być powinno, w końcu taka nasza fizjologia.

Problem z nadpotliwością jest taki, że potu jest nieadekwatnie dużo jak na potrzebę chłodzenia, i – co gorsza – dolegliwości dają o sobie znać szczególnie wtedy, kiedy jesteśmy w stresującej sytuacji (nawet jeśli wcale nie jest nam gorąco). Stres emocjonalny nasila pocenie, pocenie nasila stres – błędne koło zaczyna się toczyć…

 

Czy nadpotliwość może być oznaką choroby?

Nadmierne wydzielanie potu może towarzyszyć także różnym chorobom ogólnoustrojowym, dlatego istotne jest wykluczenie ewentualnych przyczyn internistycznych.

Ważny jest dokładny wywiad, w którym należy zapytać o stosowane leki, inne towarzyszące objawy oraz wywiad rodzinny w kierunku nadpotliwości. Analizując przebieg dolegliwości:

  • jeżeli objawy zaczęły się w dzieciństwie lub młodości,
  • są przewlekłe – to znaczy trwają dłużej niż pół roku,
  • dotyczą obu rąk lub stóp,
  • ustępują w nocy podczas snu,
  • i nie jesteś jedyną osobą w rodzinie z taką przypadłością – najprawdopodobniej cierpisz na nadpotliwość pierwotną.

Nadpotliwość pierwotna, to taka, w której nie ma innej, wewnętrznej przyczyny nadmiernego wydzielania potu.

 

Leczenie nadpotliwości – jakie są możliwości?

Wybór metody leczenia zależy w dużej mierze od lokalizacji problemu. Mamy dość szeroki wachlarz miejscowych antyperspirantów z chlorkiem glinu – w postaci płynów, kremów, roll-onów, które mają zastosowanie w nadpotliwości pach, dłoni i podeszew.

Jeśli skuteczność tych preparatów nie jest satysfakcjonująca, z pomocą przyjść może:

Istnieje także możliwość terapii ogólnej, opartej na stosowaniu leków doustnych.

Każdy z tych zabiegów ma określone wskazania, zalety oraz ograniczenia, które warto omówić z lekarzem.

Obiecującą alternatywą wydają się być chusteczki z glikopironium, zaaprobowane przez FDA do leczenia nadpotliwości pach – preparat do stosowania zewnętrznego – z niecierpliwością czekamy, aż dotrze do polskich aptek!

Brodawki wirusowe

Brodawki wirusowe

,

Co to są brodawki wirusowe i skąd się biorą?

Brodawki wirusowe, zwane potocznie kurzajkami, wywołuje wirus brodawczaka ludzkiego, czyli HPV. Zakaża on komórki naskórka oraz nabłonka który pokrywa błony śluzowe.

Istnieje ponad 200 typów tego wirusa i ze względu na to, jest mocno rozpowszechniony. Godny uwagi jest jednak fakt, że poszczególne typy HPV mają szczególną skłonność do zajmowania konkretnych okolic. Na przykład HPV 1 zdecydowanie częściej wywołuje zmiany na podeszwach stóp – i jest główną przyczyną brodawek podeszwowych.

 

U kogo najczęściej występują kurzajki?

Pojawiają się one przede wszystkim u dzieci, a do zakażenia dochodzi przez bezpośredni kontakt ze zmianami skórnymi u innej osoby. Możliwe jest również przeniesienie zmian drogą autoinokulacji – o takiej sytuacji mówimy, kiedy u pacjenta występuje kurzajka np. na dłoni, a w wyniku jej drapania, dochodzi do zakażenia okolicy opuszki palca. Mimo że brodawki wirusowe najczęściej dotyczą dzieci, bez wątpienia mogą się pojawiać również u osób dorosłych.

Okres inkubacji, czyli czas jaki upływa od zakażenia do pojawienia się kurzajki – to zwykle 2-6 miesięcy.

 

Czy kurzajki mogą same zniknąć?

Spontaniczne remisje, czyli samoistne ustąpienie brodawek wirusowych, występują u większości dzieci z tą przypadłością, bo prawie u 70%. Jednak jest to proces dość długotrwały – zwykle trwa około 2 lata, ale może zająć nawet kilka lat. Trzeba jednak pamiętać, że w czasie w którym występują aktywne zmiany – pacjent stanowi źródło zakażenia dla otoczenia.

Istotną cechą kurzajek jest też bez wątpienia ich zdolność do nawracania. Mogą pojawiać się ponownie w tych samych miejscach lub w innych okolicach, nawet po kilku latach od wyleczenia.

 

Jak wyglądają brodawki wirusowe?

Obraz kliniczny brodawek wirusowych charakteryzuje się dość dużą różnorodnością. Możemy mieć do czynienia z różnymi typami brodawek, w zależności od ich wyglądu oraz miejsca występowania.

Zwykle spotykamy się z:

  • brodawkami płaskimi, które występują najczęściej na skórze twarzy,
  • brodawkami podeszew stóp lub dłoni – wśród których wyróżnia się brodawki zwykłe oraz mozaikowe.
  • Ze względu na lokalizację, wyróżniamy również brodawki okołopaznokciowe, które bywają szczególnie wymagające podczas terapii.
  • U dzieci dość często występują brodawki nitkowate, które pojawiają się dość szybko i mają postać krzaczkowatych nitek wystających z powierzchni skóry.

W jaki sposób lekarz diagnozuje kurzajki?

Ponieważ brodawki wirusowe mają w większości przypadków bardzo typowy obraz, ich diagnostyka opiera się głównie na ocenie ich wyglądu. Aby diagnoza była jeszcze bardziej dokładna, dermatolog może wykorzystać również badanie dermatoskopowe, czyli oglądanie zmian w powiększeniu.

W rzadkich przypadkach, podczas gdy obraz kliniczny jest nietypowy, konieczna może okazać się biopsja zmiany i badanie histopatologiczne.

 

Czy inne choroby skóry mogą przypominać kurzajki?

W diagnostyce różnicowej kurzajek należy uwzględnić przede wszystkim:

  • modzele,
  • nagniotki,
  • brodawki łojotokowe,
  • włókniaki,
  • liszaj płaski,
  • a także niektóre postaci rogowca.

 

Jakie są metody leczenia kurzajek?

Możliwości terapeutyczne brodawek wirusowych są dość szerokie i obejmują różne metody niszczenia takich zmian. Mamy do wyboru między innymi:

  • krioterapię,
  • łyżeczkowanie,
  • laser,
  • terapię fotodynamiczną,
  • wycięcie chirurgiczne,
  • kwasy (salicylowy, TCA).

W leczeniu brodawek wirusowych lekarz często sięga również po metody wspomagające lokalną odpowiedź immunologiczną przeciwko HPV, np. imikwmimod; a także miejscowe leki hamujące namnażanie komórek – fluorouracyl lub bleomycynę. W przypadku niektórych typów brodawek wirusowych, wykorzystuje się również miejscowe, a czasem doustne retinoidy.

Jaka metoda leczenia brodawek wirusowych jest najskuteczniejsza?

Wybór metody leczenia zależy od:

  • rodzaju brodawek,
  • ich umiejscowienia,
  • rozległości zmian
  • oraz innych czynników, jak np. wiek pacjenta.

Większość z wyżej wymienionych metod wymaga powtarzalności zabiegów (np. zabieg krioterapii jest zalecany co 2-3 tygodnie, aż do ustąpienia zmian), często lekarze korzystają również z połączenia dwóch lub większej ilości terapii (np. krioterapia i kwas salicylowy lub fluorouracyl), aby zwiększyć skuteczność leczenia.

 

Czy przechorowanie kurzajek daje odporność?

Należy pamiętać, że przebycie zakażenia wirusem brodawczaka ludzkiego nie pozostawia odporności, więc nawet po wyleczeniu zmian skórnych, możemy zarazić się kurzajkami ponownie.

Dlatego bardzo istotna jest profilaktyka, obejmująca m.in.:

  • unikanie manipulacji na brodawkach wirusowych bez rękawiczek,
  • stosowanie ochronnych klapek na basenach, publicznych natryskach i w hotelach.
  • Z tego samego powodu, narzędzia kosmetyczne stosowane przy opracowywaniu brodawek wirusowych (cążki, pilniki, tarki) nie powinny być używane do pielęgnacji okolic niezajętych przez kurzajki, ani tym bardziej używane przez inne osoby.

W przypadku zmian skórnych w obrębie skóry owłosionej – np. skóry brody u mężczyzn, do czasu wyleczenia, powinno się unikać golenia przy pomocy ostrych maszynek, golarek, żyletek czy brzytwy, a wybierać golarki elektryczne, bądź przejściowo zrezygnować z golenia zarostu.

Load More